Tien jaar geleden heb ik dit verhaaltje geschreven. Volgens mij ben ik destijds tijdens het schrijven gaandeweg opgeschoven van feiten naar fictie, maar dat maakt het idee er achter niet minder waar. Het geeft een beeld van hoe ik op dat moment tegen het karpervissen aankeek. Het karpervissen was toen aardig onderweg om uit te groeien tot een obsessie en die tijd heb ik gelukkig achter mij. Vissen werd op dat moment moeten en niet vangen was geen optie. Om mezelf terug te krijgen naar de basis van het vissen ben ik toen in de pen gekropen om dat te beschrijven wat je eigenlijk naar de waterkant zou moeten drijven. En dat gaat in de meeste gevallen niet om ponden of aantallen, maar veel meer over het voeden van alle beschikbare zintuigen zodat je je beseft welk een bevoorrecht mens je eigenlijk bent.Veel leesplezier.
