Under pressure.

Wanneer je als mens en als karpervisser,  met weemoed terugkijkt naar het verleden dan loop je het risico versleten te worden voor  een ouwe lul. Toch is het soms wel eens goed om dat te doen, zeker wanneer je je afvraagt of het toen zoveel beter of anders was.  Wat is nou precies de invloed van het internet en de komst van de sociale media geweest op de visserij. Is er nu écht zoveel veranderd?

1999

In mijn jeugd woonde ik in het dorpje Gieten. Het dorp had twee inwoners die op karper visten, Bertus en Gerrit. Bijzondere mannen die in het bijzijn van leken zwegen over hun bijzondere hobby. Er hing een mystieke sfeer rond die twee en het dorp vond ze maar wat vreemd. Ze gingen pas vissen als anderen, vanwege de invallende duisternis, hun visspullen inpakten. Ik heb wel eens bij ze staan kijken, maar bijster spraakzaam waren ze niet. Iedere vorm van geluid leek ze te storen en zelf spraken ze  slechts mondjesmaat en fluisterend.  Ik keek met bewondering naar beiden, maar begreep niet dat ze een vis uitkozen om na te jagen die zo moeilijk vangbaar was. Wat ik wel begreep was dat Bertus en Gerrit elkaar niet mochten. Volgens mij gunden ze elkaar het licht in de ogen niet eens. De één zou bij de ander Biotex op de stek gegooid hebben, dat soort verhalen. Het was mijn eerste kennismaking met de karpervisserij en het maakte op mij geen prettige indruk Stel je voor dat je de derde in het dorp zou zijn die de karper achterna ging jagen. Zou ik Bertus en Gerrit dan op mijn dak krijgen? 

Ik stam uit de tijd dat het tot je beschikking hebben van het internet geen vanzelfsprekend iets was., zeker niet als particulier. In die tijd had je één forum en die was van Intercarp. En iedereen die op karper viste en internet tot zijn beschikking had leek daar dagelijks berichten achter te laten. Het forum was eenvoudig, alleen platte tekst en vooral geen foto’s! Dat kon gewoon niet want dat zou het allemaal nog meer vertragen.
Het beheren van het forum moest wel een dagtaak zijn, dat kan niet anders. Mensen hielden er vol vuur betogen over alles wat ze bezig hield en niet zelden liep het volledig uit de hand. Ook toen was het al heel gewoon om elkaar tot aan de enkels af te branden op een niet al te fraaie wijze. Een aanhanger zijn van de theorieën van Evert Aalten was gevaarlijk, maar tegenstander zijn was ook link.

Toen Intercarp er genoeg van had kwam Carpweb in de picture. Ik ben daar ook jaren lang zelf nauw bij betrokken geweest. Ook wij hadden een forum. Soms honderden berichten per dag moesten bekeken worden om te zien of ze door de beugel konden. Bij ons had je inmiddels de mogelijkheid om foto’s te plaatsen en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Maar je moest het niet flikken om een foto te plaatsen waarop iemand een vis vasthield zonder dat er een onthaakmat zichtbaar was, want dan kreeg je flink onderuit de zak. Ook het verraden van een water doordat er te veel zichtbaar was op de achtergrond stond bijna gelijk aan zelfmoord. De grootste doodzonde in die tijd was wel om in het openbaar te verkondigen dat je ging vissen op een betaalwater. Zeker uit de hoek van de KSN aanhangers werd dat in die tijd gezien als de laatste nagel aan de doodskist van de karpervisserij.  Niet zelden was het noodzakelijk om accounts te verwijderen van mensen die te vaak lak hadden aan onze huisregels. De mailwisselingen met mensen die we op die manier afsneden van hun dagelijkse portie karper waren niet mals en niet zelden kreeg ik bedreigingen binnen. In die tijd was het voor mij onverstandig om mijn gezicht te laten zien op de beurs in Zwolle. De kans was groot dat ik horizontaal naar buiten zou gaan.

voerboot 1.0

Op een gegeven moment geloofden we het allemaal wel. De lol was verdwenen en het was tijd om leukere dingen te gaan doen. Vissen bijvoorbeeld. Inmiddels schoten de fora als paddenstoelen uit de grond en overal waren de problemen hetzelfde. Veel plezier er mee.

Met de komst van Twitter, Instagram, maar vooral Facebook zijn fora eigenlijk overbodig geworden. Sterker nog, ik denk dat de meeste websites over het karpervissen op den duur overbodig worden. Alles wordt gedeeld via sociale media met de snelheid van het licht. Iedere karpervisser heeft tegenwoordig een smartphone met een internetverbinding en een camera. De combinatie van die twee zal dodelijk blijken voor de meeste websites. Waarschijnlijk hebben ook de magazines hier last van, dat kan bijna niet anders. De nieuwswaarde van een geweldige vangst of een ander echt vermeldenswaardig nieuwsfeit is tegenwoordig beperkt tot hooguit een paar dagen. Zodra het verdwijnt uit de time line op Facebook is het geen nieuws meer. Het is onderdeel geworden van een nooit meer geraadpleegd gigantisch archief. Ik zie dagelijks honderden gevangen vissen voorbij komen met daarbij standaard teksten over hoe de vis een boilie van merk X niet kon weerstaan. Of hoe deze oude strijder over de rand van het net gleed. Hij was niet groot, maar wel mooi. Een soort van excuus om toch een foto te kunnen plaatsen van de laatste vangst. Sommige mensen kondigen in een soort van cliffhanger zelfs al foto’s aan van een vangst die eerder op de dag is gedaan. Helemaal bijzonder zijn de vissers die in verschillende talen over zichzelf in de derde persoon praten. Net alsof ze een persoonlijk assistent bij zich hebben aan de waterkant die live verslag doet van de vorderingen. Absurd...

Sommige mensen zijn oprecht blij met hun vangst en delen die vreugde via Facebook. Voor velen is het echter de dwang van de sociale media die er voor zorgt dat je iedere dag van je moet laten horen. Je wil niet achterblijven bij je “vrienden” op Facebook. En bij gebrek aan vangsten maak je een foto van je setup en voeg je daar voor de zoveelste keer “game on!” aan toe. Je telefoon weet al na twee letters wat de bedoeling is. Vissers die een sponsor op hun nek hebben zitten die ook het een en ander van ze verwacht hebben het extra moeilijk. De druk is groot want er moet gevangen worden. Er moeten foto’s verschijnen waaruit blijkt dat de gebruikte bol zijn prijs waard is. Maar velen, met of zonder sponsor, voelen de druk. Er moet vis op de foto, want je wil en kan niet achterblijven bij al die Facebook vriendjes die ogenschijnlijk de ene vis na de andere op de gevoelige plaat vastleggen.

Ik heb in de afgelopen 20 jaar relaties stuk zien lopen op deze bijzondere hobby. En dan neemt de druk de laatste jaren ook nog eens toe. Vroeger liep je vriendin/vrouw bij je weg vanwege je passie voor het karpervissen. Je moest gewoon uren maken om je vangdrang te bevredigen. Tegenwoordig heb je ook nog eens te maken met de zelf opgelegde druk van al je “relaties” op Facebook.
En als de vangsten dan uitblijven dan benoemen we gewoon de donderdag tot “throwback” dag. Kun je je memorabele vangsten uit het verleden er nog eens op knallen. Fotootje , weinig zeggend tekstje erbij en de aandrang is weer bevredigd.

Relax en bedenk nog eens waar het om begonnen is.

Ik zie erg veel mensen op Facebook boos op elkaar zijn. Nog steeds omdat er geen onthaakmat zichtbaar is op de foto, of omdat de foto de stek weggeeft. Mensen zijn nog steeds jaloers op elkaar en gunnen elkaar geen enkele vis. Soms komen er berichten voorbij van mensen die blijkbaar een ruzie uit te vechten hebben. Meestal heb ik geen idee waar het over gaat en wil ik het ook niet weten. Laat staan dat ik op zo’n bericht zal reageren.

Eigenlijk is er helemaal niets veranderd in al die jaren die ik op verschillende manieren bij het karpervissen betrokken ben, we zijn nog steeds een vreemd volkje. Enige verschil met vroeger is de vergrootte beschikbaarheid van een platform om je te uiten en het feit dat er meer mensen langs de waterkant zitten.

Doe eens gek. Laat tijdens je volgende sessie je telefoon thuis. Vertel niemand over wat je gevangen hebt (of niet) en geniet. Ga zitten, geniet en wens je collega vissers in gedachten het beste toe. Het geeft je de rust en de tijd om nog eens goed na te denken over waarom je ooit met deze hobby bent begonnen.